Anne fra Tharau er min. Om det gjaldt
Selveste livet, mit ét og mit alt.
Anne fra Tharau har vist sig igen
Som allerkæresten, min hjerteven.
Anne fra Tharau, min sjæl og mit mod,
Hele min rigdom, mit kød og mit blod.

Kom alskens uvejr og slog ned på os,
Vi var til sinds da at byde det trods.
Sygdom, forfølgelse, kummer, alt ondt
Knytter vor kærlighed fast i et bundt.
Anne fra Tharau, mit livslys, min sol,
Dit liv er tråden på min vævestol.

Ret som et palmetræ gror og bli'r højt
Des mere haglvejr og regn gør det drøjt,
Sådan ta'r kærlighed styrke af nød,
Vokser i magt ved smerter og stød.
Anne fra Tharau, min sjæl og mit mod,
Hele min rigdom, mit kød og mit blod.

Skulle det ske at man skilte os ad,
Du var hvor sol ikke skinner i stad,
Ville jeg søge i skov, sund og bælt,
Gå gennem jerntæppe, is, fjendetelt.
Hvad jeg befaler, det fører du ud,
Undlader alt når jeg gi'r dig bud.

Hvorledes holder mon kærligheds bånd?
Hvor to er én mund, ét hjerte, én hånd.
Dér hvor de strides og kives og slås,
Lever som hund og kat? Ikke hos os,
Anne fra Tharau, det var dog en skam,
Du er min due, mit putte, mit lam.

Alt hvad jeg ønsker, er også dig nok,
Du gi'r din hat, og dig gi'r jeg min stok!
Det er, min Anne, vor sødeste hu,
Ét kød, et sind udgør jeg og så du.
Det gør et paradis ud af vort liv,
Helvede blev det hvis vi kom i kiv.

Annie of Tharaw, my true love of old,
She is my life, and my goods, and my gold.

Annie of Tharaw, her heart once again
To me has surrendered in joy and in pain.

Annie of Tharaw, my riches, my good,
Thou, O my soul, my flesh, and my blood!

Then come the wild weather, come sleet or come snow,
We will stand by each other, however it blow.

Oppression, and sickness, and sorrow, and pain
Shall be to our true love as links to the chain.

As the palm-tree standeth so straight and so tall,
The more the hail beats, and the more the rains fall, --

So love in our hearts shall grow mighty and strong,
Through crosses, through sorrows, through manifold wrong.

Shouldst thou be torn from me to wander alone
In a desolate land where the sun is scarce known,--

Through forests I'll follow, and where the sea flows,
Through ice, and through iron, through armies of foes,

Annie of Tharaw, my light and my sun,
The threads of our two lives are woven in one.

Whate'er I have bidden thee thou hast obeyed,
Whatever forbidden thou hast not gainsaid.

How in the turmoil of life can love stand,
Where there is not one heart, and one mouth, and one hand?

Some seek for dissension, and trouble, and strife;
Like a dog and a cat live such man and wife.

Annie of Tharaw, such is not our love;
Thou art my lambkin, my chick, and my dove.

Whate'er my desire is, in thine may be seen;
I am king of the household, and thou art its queen.

It is this, O my Annie, my heart's sweetest rest,
That makes of us twain but one soul in one breast.

This turns to a heaven the hut where we dwell;
While wrangling soon changes a home to a hell.

Taravos Anikė, ji man miela,
ji gyvastis mano, turtas, alga!          

Taravos Anikės širdis į mane
Skausmo ir meilės palinko pilna.

Taravos Anikė, skarbas brangus,
Kūnas ir kraujas, ir sielos dangus.
   
Audros te siautėja – mūsų valia
Amžių nuskirtąjį būti šalia.            

Priespauda, ligos, skausmai ir vargai
Taps mūsų meilės tvirtaisiais mazgais.

Palmė kaip stiebias aukščiau, vis aukščiau,
Juo kruša kerta ir lyja pikčiau,

Meilė taip augs ir stiprės mumyse,
Kryžiaus keliuos, per bėdas ir kančias.

O jeigu perskirti mudu bandys,
Tremti tave, kur žiema ir naktis,

Seksiu aš paskui per ledo marias,
Priešo kariuomenes, rūsčias girias. 

Taravos Anike, saule skaisti,
Sukas aplinkui mana gyvastis.

Ką pasakau, padarai tuojau pat.
Lygiai greita kas užginta suprast.
   
Meilė nebus amžinybės verta,
Jei atskira liks širdis ar burna,    

Jeigu kivirčai ir barniai dažni,         
Santarvė tartum katės su šunim.

Mes taip nenorim, Anike, daryt,
Mano avike, balande, vištyt. 

Mūsų troškimai visur eis kartu:           
Aš tau jupelę, kepurę man tu! 

Šitai, Anike, saldžiausia darna,
Kūnu kai tampam ir siela viena.

Šitoks gyvenimas – rojaus versmė,
Pykčiai jį tempia baision pragarmėn.

Anusia z Tharau, ócz moich podnieta,
Żywot mój, dobro i moja moneta.

Anusia z Tahrau znów mi w sercu rada,
Czy sercem miłość, czy też boleść włada.

Anusia z Tharau, trzos mój i ostoja,
Tyś moja dusza, ciało i krew moja.

A żaden wicher nas srogi nie złamie,
Bo stać będziemy przy ramieniu ramię.

Niemoc i gwałty, i bóle, i smętek
Niechaj nas krzepią w tej miłości świętej.

A jako palma tym bujniej dojrzeje,
Im mocniej grad nią i słota zachwieje:

Tak silną miłość w nas będzie i wielką
Przez krzyż, cierpienie i niedolę wszelką.

Gdybyśmy kiedyś się rozstać musieli,
A ty byś żyła, kędy mrok się ścieli:

Pójdę za tobą przez lasy i ogień,
Kędy lód, morze, kędy wojska wrogie.

Anusiu z Tharau, promyku mój rączy,
Niechaj się żywot mój z twoim połączy.