Original Text

Ich weiß den Herbst der Berge.

Ich hab gespürt deinen Gang

durch den Nebel, den Steinpfad hin.

Du wirst noch kommen. Lichter

locken dich talwärts.

Und es ist wie Schneefall

die Liebe geworden,

leicht, ein Geräusch durch das Blut. –

Immer, Freundin, in deinen

Himmel stechen die Türmchen auf;

ehmals die Lieder Bellmans,

längst der eigene, zitternde

Vers, der nicht weiß, wo er hinführt, -

windiger Sang, darin

tummeln die Männer dunkel.

Und daß mein Gesang

ein steigender Ton würd’, schweifend

über dem Wind, dem Mondlicht

sanft und den Gärten von oben,

leg ich

die Hand in den Schnee.

Ein Zeichen nur braucht’s:

hier zu leben.

© 1998, Deutsche Verlags-Anstalt, München,

in der Verlagsgruppe Random House GmbH

Danish

Translated by Søren Sørensen

Jeg kender bjergenes høst.

Jeg har fornemmet din gnag

gennem tågen langs stien over stenene.

Du skal nok komme. Lys

lokker dig ned i dalen.

Og som snefald

er kærligheden blevet,

let, som en susen i blodet. -

Altid, veninde, op i din himmel

stikker de små tårne;

i sin tid Bellmans sange,

for længst dit eget, skælvende,

vers som ikke ved hvad det blir til,-

en luftig sang, i den

tumler mandfolk om i mørket.

Og så min sang

skulle blive en stigende tone der svæver

oven over vinden, over månens lys

blidt og hen over haverne,

lægger

hånden ned i sneen.

Det kræver bare et tegn:

at leve her.

Latvian

Es zinu rudeni kalnos.

Es jutu gaitu tavu

miglai cauri uz akmeņainās takas.

Tu nāksi taču. Vilina

ielejas gaismas.

Un kā sniegpārslas

mīlestība kļuva, –

vieglas, asinīm cauri šalcot.

Mūžīgi debesīs tavās,

draudziņ, atduras tornīšu smailes;

reiz dziedāja Belmans,

nu sen jau tavas vibrējošās

vārsmas, tās nezin, kurp ved, –

vējainie panti, tur

vīru soļi tumsu skrien.

Un lai mana ziņģe

toni augstāk ņem, klejojot

ar vējiem, mēness gaismu

liegu dārzos no augšas,

es

roku lieku sniegā.

Pietiek ar zīmi:

te dzīvot.

Lithuanian

Žinau, koks ruduo kalnuos.

Pajutau tavo žingsnius

akmenuotu taku, per ūkanas.

Tu dar ateisi. Žiburiai

vilioja tave slėnin.

Ir meilė tapo

panaši į sniegą  –  

lengva, tik ošimas kraujy.  –

Tavo dangų, bičiule,

visad bokšteliai pervėrę;

kitados Bellmano dainos,

vėliau savosios virpančios

eilės, nežinančios, kur eiti  –

vėjuotos giesmės, kurių tamsoj

vyrai šėlioja.

O kad mano dainos

melodija kiltų, viršum

vėjų klajotų, švelnios mėnesienos

ir sodų iš paukščio skrydžio,

dedu

ranką  ant sniego.

Vieno tik ženklo tereikia:

šičia gyventi.

Norwegian

Jeg kjenner fjellene om høsten.

Jeg har fornemmet deg gå

gjennom tåken, på steinstien.

Du kommer nok. Lysene

lokker deg mot dalen.

Og kjærligheten

er blitt som et snøfall,

lett, en lyd gjennom blodet. –

Alltid, venninne, i din

himmel rager de små tårnene opp;

før i tiden Bellmanns sanger,

for lengst mitt eget, skjelvende

vers, som ikke vet hvor det skal, -

vindsterk sang, hvor

mennene tumler mørke.

Og slik at min sang

ville bli en stigende tone, streifet

av vinden, av månelyset

mildt og hagene ovenfra,

legger jeg

hånden i snøen.

Det trengs bare ett tegn

for at jeg kan bo her.

Polish

Znam jesień wzgórz.

Czułem twoje przyjście

przez mgłę, kamienną ścieżką.

Jeszcze się pojawisz. Światła

przyciągają cię ku dolinie.

I jak śnieżyca

stała się miłość,

lekka, tętnieniem przez krew. –

Zawsze, przyjaciółko, do twojego

nieba  sięgają wieżyczki;

kiedyś pieśni Bellmana,

dawniej własny, drżący

wiersz, który nie wie, dokąd prowadzi, –

wietrzny śpiew, w nim

tłoczą się mrocznie mężczyźni.

Gdyby moja pieśń była

wznoszącym się tonem, kołyszącym się

ponad wiatrem, światłem księżyca

łagodnie i ponad sadami,

kładę

dłoń w śnieg.

Jeden znak tylko chce:

tutaj zamieszkać.

Russian

Swedish

Jag känner bergens höst.

Jag har märkt din gång

genom dimman, på stenstigen bort.

Än ska du komma. Lyktor

lockar dig i dalen.

Och som snöfall

har kärleken blivit,

lätt, ett ljud genom blodet. –

Alltid, väninna, i din

himmel sticker tornen upp;

förr sångerna av Bellman,

sedan länge den egna, darrande

versen som inte varthän den för, -

vindfylld sång, i den

tumlar männen dunkelt.

Och att min sång

en stigande ton bleve, strövande

ovanför vinden, över månljuset

mjukt och trädgårdarna från ovan,

lägger jag

handen i snön.

Ett tecken bara behövs det:

att leva här.